"Eşeysel seçmeden (sexual selection) söz ederken, en eski insanın,, daha doğru­su insanın eski atalarından birinin, bugün bazı uzun-kollu maymunların (gibbonape) yaptığı gibi, belki sesini önce gerçek müziksel düzenlilikler yaratmak, yani türkü çağırmak için kullandığını göreceğiz. Pek yaygın bir benzerliğe dayanarak bu yetinin özellikle eşeylerin (farklı cinslerin - D. H.) kendilerini birbiri­ne beğendirmeye çalıştıkları sırada, sevi, kıskançlık, başa­rı sevinci gibi çeşitli duyguları anlatmak için kullanıl­dığı, ve rakiplere meydan okumaya yaradığı sonucuna varabiliriz. Bundan dolayı, müziksel çığlıkların heceli sesler­le örnek tutulması, karmaşık çeşitli duyguları dile getiren sözcüklerin doğmasına yol açmış olabilir. En yakın hısımlarımız olan maymunlarda, ufak kafalı, doğuştan aptallar­da, ve insan soyunun barbar ırklarında, benzenme konu­sunda bildirıldiği gibi, işitip dikkate değer buldukları her şeyi örnek tutmaya karşı kuvvetli bir yönseme vardır. Maymunlar insanın kendilerine söylediği çok şeyi kesinlikle an­ladıklarına ve doğal durumda iken, soydaşlarını tehlike çığ­lıkları atarak uyardıklarına göre, ve kümes hayvanları yerde ya da gökte yırtıcı kuş tehlikesi bulunduğunu bildir­mek için ayrı ayrı işaretler verdiğine göre (köpekler bu iki çığlığı olduğu gibi, bir üçüncüsünü de anlayabilmekte­dir), maymuna-benzer akıllı bir hayvan, yırtıcı bir hayva­nın homurtusunu örnek tutarak, arkadaşlarına onları bekle­yen tehlikenin niteliğini anlatamayabilir miydi? Dilin gelişimindeki ilk adım bu olmuş olmalı."

 

"Ses gittikçe daha çok kullanılırken, ses organları, kul­lanmanın kalıtsal etkileri ile kuvvetlenmiş ve ve yetkinleşmiş, bu da konuşma yetisini etkilemiş olmalıdır. Ama dilin sürekli kullanımı ile beynin gelişmesi arasındaki ilişki elbette çok daha önemlidir./...."

"İçinde maddenin hareket ettiği şey sonsuz bir çevrim, yörüngesini ancak dünyasal yılımızın uygun bir ölçü olamayacağı zaman dönemleri içinde tamamlayan bir çevrim, içinde en yüksek gelişme zamanının, organik yaşam zamanının ve daha önemlisi doğanın ve kendi kendilerinin bilincine ermiş varlıklarının zamanının, yaşam ile öz bilincin geçerli olduğu uzayın sınırladığı kadar dar bir çevrimdir; ister güneş ya da bulutsu buhar olsun, ister hayvan ya da hayvan cinsi olsun, ister kimyasal birleşme ya da ayrışma olsun, eşit ölçüde geçici olan ve içinde hiçbir şeyin sonsuz olmadığı, ama sonsuz olarak değiştiği, sonsuz olarak hareket eden, hareketini ve değişimini yasalara göre yapan maddenin sonlu biçimdeki varlığını içeren bir çevrimdir. Ama bu çevrim, zaman ve uzay içinde ne kadar sık ve ne kadar amansızca tamamlanırsa tamamlansın; kaç milyonlarca güneş ve dünya doğup kaybolursa kaybolsun; yalnız bir güneş sisteminde ve yalnız bir gezegende organik yaşam koşulları ortaya çıkıncaya dek ne kadar zaman geçerse geçsin; aralarında düşünebilen beyne sahip hayvanların gelişmesine, ve kısa bir zaman için yaşam koşullarının ortaya çıkıp sonra gene acımasızca ortadan kaldırılmasına dek ne kadar çok organik varlıklar meydana gelip ve daha sonra gene yok olursa olsun - maddenin bütün dönüşümleri içinde, sonsuza dek aynı kalacağı, hiçbir niteliğinin hiçbir zaman kaybedilemeyeceği ve bu yüzden aynı zamanda da aynı sarsılmaz zorunlulukla yeryüzünün en yüce yaratığı düşünen aklı yokedeceği ve bir başka yerde, bir başka zaman onu yeniden üreteceği konusunda kuşkumuz yoktur."

"Önce emek, sonra onunla birlikte dil - bir may­munun beynini etkiliyen en önemli iki dürtü bunlardır ve bu etki altında maymun beyni, bütün benzerliği­ne karşın çok daha büyük ve çok daha yetkin bir in­san beynine doğru gelişmiştir. Ama beynin gelişmesiyle, onun en yalın araçlarının, duyu organlarının gelişmesi yanyana gitmiştir. Dilin sürekli gelişmesi içinde işitme organının aynı ölçüde incelmesi zo­runlu olarak nasıl yanyana gitmişse, bir bütün olarak beynin gelişmesine paralel olarak da bütün duyular gelişmiştir. /..."

 

".../Maymun sürüsü ile insan toplumu arasında karakteristik ayrım olarak gene ne buluruz? Emek"