Durmuş Hocaoğlu (1948-2010)

Ve şimdi... Haddim olmayarak size yakıştırıyorum ben bu cümleyi irtihalinizden beri...

2002 senesinde sizi ilk tanıdığımızdan bugüne gözümüzün önünde eriyişinize bizzat tanıklık ettik, üzülerek... Bir pazar sabahı aldığım telefonla da Hakk'a yürüyüşünüzü öğrendim.

Kıymetinizi bilemedik hocam, kitaplar açık olduğu halde geçemediğimiz vizeler, finaller dert oldu bize oysa siz başkaydınız. İlk senemizde anlayamasak da sonraları idrak etmiştik. Hakkınızı inşallah helal etmişsinizdir. Tanıdığım en münevver, en dik, en doğru, en entelektüel ilim adamıydınız. Gerçekten "hocaydınız."

Rabbim cennetini vatanınız, Peygamberimizi komşunuz etsin.

Allah nuruyla aydınlatsın sizi...

El-Fatiha.

Onu uğurlamak üzere cami avlusunda dostlarla üzüntülerimizi paylaşıyoruz. Hocalarımızdan biri gözleri dolu olarak, sıcak ve acı bir anısını aktardı:

-"Geçenlerde Hocamı ziyarete gittim. Onu her zamankinden daha düşünceli buldum. Bu hali anlamak istediğimi derhal hisseti ve bana; "kardeşim bin bir emek ve çileyle yazmaya çalışıyorum. Okunmuyor, hemen hemen hiçbir tepki alamıyorum. Bu beni çok düşündürüyor. Beni çok üzüyor. Tasdik beklemiyorum, tenkit de makbulüm ama bu cevapsızlık dayanılır gibi değil..."

Bunu Hocamızın son dersi ve önemli mesaj olarak kabul ediyorum.

Durmuş Hocaoğlu, konuşurken; gönlümüzü titreten, beynimize ışık huzmeleri gönderen çıkışlar yapardı.

Kendine mahsus üslubu, bakışlarındaki derinlik, halinde sezilebilen vakit geçiyor tedirginliği, bilge kişiliğini farklı kılardı.

Vefat haberi, çoğumuzda; "acaba bir yanlışlık mı var" ümidiyle karşılandı.

Yanlışlık yoktu, vakit tamamdı...

Hocamız, yazdığı gibi, konuştuğu gibi, kürsüde durduğu gibi veda ediyordu...

Hayatını, inançlarına, milletine, ilme irfana ve özellikle de talebelerine vakfetmiş hocamız, milletimizin dertlerinin devasını bulmak üzere olan bir ruh haliyle gecelerini gündüzlere katıyordu.

Son zamanlarda uyku saatleri iki saate kadar inmişti. Çalışma temposu dostlarını ve talebelerini endişelendirmekte idi. Kendisine bu hususta yapılmaya çalışılan ikazları duymazlıktan geliyordu.

Sessiz gecelerinin iki düşmanı vardı sigara ve çay... Lakin bunları uykusunu kovmak, zihnini açık tutmak için bağrına basmıştı. Bırakmaya da asla niyeti olmadığı bilinirdi.

Hocamızın çok sayıda makale ve tebliğinin yanı sıra yayınlanmış sıra dışı üç tane kitabını biliyorum; "Düşük Şiddetli Devrim", "Devletçilik Bumerangı", "Laisizm'den Milli Sekülerizm'e", "Laiklik Sorununun Felsefi Çözümlemesi."

Bu eserler derin tefekkür mahsulü ve bu gün de yol gösterici eserlerdir.

1995 yılında yayınlanmış olan "Milli Sekülerizim..." konulu eseri, ülkeyi "laikçilik" ve ondan mamul sentetik meseleler kaosuna sürükleyenler ve onların karşısındakiler okuyacak olsalar inanıyorum ki, ortak akılda birleşebilecekler ve kavga sona erecektir.

Yine hocamızın 2002 yılında yayınlanmış "Devletçilik Bumerangı" adlı eseri ülkeyi yönetme hakkını kendinde bulanlarca okunabilseydi bu gün şahidi olduğumuz hukuksuzlukların ve kurtuluş reçetesi tekelciliği yapanların bu hataları bu kadar yıkıcı olmaya bilirdi.

"Bakınız hocamız bundan sekiz yıl önce ne söylemiş:

"Bumerang Etkisi: Bumerang adındaki garip ama etkili ilkel âletten farklı olarak, geriye tepen sosyal olayları ve olguları ifâde etmektedir. Bu geri tepip atanın başına patlayan bumeranglardan birisi, "Siyâsî İslâm(cılık) Bumerangı"dır, diğeri de "Devlet(çilik) Bumerangı". Bunlardan birincisi, gûyâ İslâm'a ve Müslümanlara daha yararlı olmak isterken tam aksine İslâm'a ve Müslümanlara; ikincisi de gûyâ Devlet'e daha yararlı olmak isterken Devlet'e ve Millet'e zarar veren tesirler hâsıl etmişlerdir ve etmektedirler. Siyasete normal dışı yollardan müdahale edilerek Türk milletinin üstüne gidilmesi ve üstelik bunda da ölçünün ve dozun kaçırılması, bu noktada tipik bir "Bumerang Etkisi" hasıl etmiş ve toplumdaki bu uyanışı, politik olgunlaşmayı, siyasî ergenlik bilincini daha da hızlandırmaya başlamıştır. Ey Devlet'i savunmada ölçüyü kaçıranlar! Devlet'in başına isâbet ettirdiğiniz bumeranglara dikkat! Bugünün yârını da var ve yârın hiçbir şey yoksa dahi, Tarih denen mahkeme var!"

Hocamıza Allah'tan sonsuz rahmet, aile efradına ve sevenlerine başsağlığı diliyorum.

2004 yılıydı, yine taş üstüne taş koyma gayretiyle olsa gerek bir internet haber portalı kurmuş, bizim cenahtan fikirlerine ehemmiyet verdiğimiz isimlerin siteye özel yazı yazmalarını sağlamaya çalışıyorduk. Bu çerçeve de her makalesini hazmederek okumaya çalıştığımız Durmuş Hocaoğlu'nun telefonunu da bir yerlerden bulmuştuk. Hoca'nın fikri derinliğinden ve akademik üslubundan olsa gerek bir miktar endişeyle kendisini aradığımı hatırlıyorum. İlk defa o zaman duymuştum sesini. Türk milliyetçiliğinin en akil adamlarından Durmuş Hoca, bizim mütevazi projemizle çok yakından ilgilenmiş, başka irtibat numaraları da vermiş ve pek çok yazısını e-posta ile bendenize ulaştırma zahmetine katlanmıştı. Yeni tanıştığı genç bir Türk milliyetçisine telefonda 1 saatini ayıracak kadar tevazu sahibi ve fedakardı. Zaten duruşundan, yazılarından seviyorduk hocayı ama beyefendiliğiyle ve layık olmadığımız ilgisiyle de pek bir etkilemişti bizi. Sonra birkaç telefon görüşmemiz daha oldu. Hep aynı ilgi ve samimiyeti gördük.

Bir müddet önce Türk Ocaklarında kıymetli bir ağabeyimizle sohbet ederken laf açılmıştı da Durmuş Hoca'dan, karşılıklı bu kadar derin bir mütefekkirden yeterince istifade edemediğimizden dem vurmuştuk. Ağabeyimiz bu aralar hocanın anlaşılma hususunda biraz kırgınlığı olduğunu anlatınca, uzun süredir görüşmedik deyip en kısa zamanda arayacağımı söylemiştim. Birkaç gün geçmemişti ki acı haber yüreklerimize düştü, hem de ben daha arayamadan. Ah etmenin ne faydası olurdu ki artık. Hoca Mevla'sına kavuşmuş, O kazanmış biz ise kaybetmiştik.

Neredeyse bütün hayatı Türk milleti için düşünmekle, çalışmakla, üretmekle geçmişti. Koltuğun kenarı için fikri namusun ayaklara düştüğü bir memlekette varlığıyla haysiyeti hatırlatan adamdı. Duruşundan hiç taviz vermedi, inandığından geri adım attığını gören olmadı. Belki de bu yüzden kendi camiası yani bizler bile yeterince kıymetini bilmedik Durmuş Hoca'nın. Esasında kıymet bilme özürlüsüyüzdür biz. Kimin kıymetini bilmiştik ki Onun kıymetini de bilecektik. Tabiidir, büyük adamın değeri ahirete irtihalinden sonra bilinir umumiyetle. Kuvvetle muhtemel, 10-15 yıl sonra değişik yerlere isimleri verilecek, konferans salonlarına, hem de sağlığında konuşmacı olmasına zaman zaman müsaade edilmeyen konferans salonlarına da.

Atalar ne güzel söylemiş; ''Mert adamın talihi namert olur.'' diye. Belki de mertliğin en mühim delili namert olmasıdır talihinin.

Başka bir camianın mütefekkiri olsaydı adına neler yapılır nasıl el üstünde tutulurdu kim bilir. "Elini öpecek adam kalmadı" diyordu ya Ozan Arif Ahmet Kabaklı hocanın ardından, hakikat payı büyük, azalıyor gitgide.

Laf olsun diye değil hakikaten ''ER'' kişi niyetine, muhterem Durmuş Hocaoğlu'nun ruhuna el-Fatiha.